حرف دل دختر یک جانباز(براساس واقعیت)

پدرم درروز های طلایی جوانی اش که همه از جنگ وجانبازی وشهادت می ترسیدند،جانش را درکف دستش گذاشت وشجاعانه به جبهه رفت.

رفت که دیگر شاید هیچ بازگشتی نبودولحظه هایی راکه ممکن بودآخرین لحظه های زندگی اش باشدرادر میان خمپاره هایی که گاه وبی گاه برسرشان می بارید وسنگر هایشان را ویران می کرد،می گذراند

ونیمی از شنوایش را برای همیشه توسط موج انفجارازدست داد

موجی که روانه ی بیمارستانش کرد.نمیدانم برسرپدرم چه گذشت، من فقط  همان قدرمیدانم که سلامتی وخواب راحت ازچشمان پدرم  رخت بست ودیگرطعم شادی رانچشید.اماحالا بایادگاری های جنگ ،باکابوس های شبانه وباحسرت شهادت زندگی می کند؛درمیان مردمی که روزی برایشان از جان مایه گذاشت وحالا بعضی از همین مردمان برایش،برای حرف هایش ارزشی قائل نیستند.کسی از حالش ودرد هایش خبر نداردوشاید کسانی پیداشوند که اورا به دلیل رفتن به جبهه دیوانه خطاب کنند؛حالا پدرم منتی ندارد،اما من دختر همان پدر که طعم سختی های زندگی را چشیده ام بر سرتمام کسانی که در این دیار زندگی می کنند، منت می گذارم؛نمیدانم این نوشته ام را بتوانم به گوش کسی برسانم یاخیر

 

اما می خواهم بگویم احترام دلیرمردان این سرزمین را حفظ کنیم؛مافقط مدیون شهدا نیستیم