نامه ای اعتراض آمیز برای شما هایی که منو میشناسین..

 

وقتی دربرابرتون خشوع میکنم،وقتی باحرفاتون دلمو میشکنیدوتنها بالبخندم جواب کارتونو میدم این به معنای نفهم بودنم نیست نشان دهنده نداشتن غرور نیست. باور کنید منم مثل همتون غرور دارم ولی دوست ندارم اونو سپرخودم قرار بدم.وقتی میگم توازمن بهتری ،وقتی ازتون مشورت میخوام،وقتی میگم به نظرت چکار کنم،حق ندارین که منو باحرفاتون له کنید،حق ندارین با خودتون بگین که من هیچی نمیدونم ،چرا میدونم شاید بهتر ازشما هاولی به تک تکتون احترام میزارم.وقتی قهرمی کنید مخصوصا به ناحق خودموغرورمو میشکنم ومعذرت خواهی می کنم ولی دیگه حق ندارین وظیفم بدونیدوازم سواستفاده کنیدودقیقه به دقیقه قهر کنید.وقتی زود می بخشمتون نگین نمی فهمه احساس نداره چرا دارم ولی نمیخوام قلبم از کینه پربشه وقتی پیشتون دردودل میکنم نشین اعلاءترین نمک برای زخم های دلم .لطفابرام ارزش قائل بشین همانطور که من براتون ارزش قائل شدمو میشم.این نامه رو  نوشتن که بهتون تادآوری کنم منم احساس دارم غروردارم ،درک دارم وبدونید زمانی که منو دوباره می بینید با یک افسر جنگ با آرمان های نو واخلاقیات نو بر خوردخواهین کرد که حاظره تاآخرین لحظه ی عمرش برای رسیدن به  آرمان هایش ،برای نگهداری وحفظ نیروهایش ورساندن آن ها به قله سرنوشت

جایی که جاده ای صعب العبور با دشمنان بسیار وسراب های دروغین و فتحی دل انگیز یعنی اسشمام عطر نرگسی های سپید

دراوج خستگی راه و لبخند رضایت مندی  فرمانده اش ودیدن رقص زیبای پرچم کشورش درقله سرنوشت ،تلاش  کند.

پس در برخوردتون بامن تجدید نظر کنید.